اغلب تحت پوشش موفقیت، نفوذ اجتماعی، یا برتری اخلاقی، غرور و ریا به ذهن‌ها و دل‌های بسیاری نفوذ کرده‌اند. آن‌ها فرهنگی را پرورش می‌دهند که در آن ظاهر بیرونی و تمجید عمومی اغلب بیش از ارزش‌های درونی یا فروتنی واقعی اهمیت دارد. انگیزه‌ی موفقیت می‌تواند زمینه‌ساز رشد غرور شود زیرا افراد از طریق ثروت مادی، عناوین یا مناصب قدرت، موقعیت خود را بالا می‌برند و در عین حال از یکپارچگی اخلاقی که روزی راهنمایشان بوده غافل می‌شوند. به عنوان مثال، برخی از مدیران، تلاش‌های خیریه یا ابتکارات مسئولیت اجتماعی شرکت خود را تبلیغ می‌کنند اما پشت درهای بسته تصمیماتی می‌گیرند که کارمندان را استثمار می‌کند یا به محیط زیست آسیب می‌زند.
تاثیر اجتماعی، به‌ویژه در رسانه‌های اجتماعی، به همین ترتیب غرور و ریا را تغذیه می‌کند؛ تأثیرگذاران ممکن است تصویری از یک زندگی بی‌عیب را ترویج کنند در حالی که به صورت خصوصی با مشکلاتی مواجه هستند یا در فعالیت‌هایی مشغول می‌شوند که به شدت با ایده‌آل‌هایی که از آن‌ها حمایت می‌کنند، تضاد دارد. در همین حال، تلاش برای برتری اخلاقی می‌تواند افراد را وادار کند که دیگران را به‌سختی قضاوت کنند و در عین حال ارزش‌هایی مانند بردباری و شفقت را در انظار عمومی تبلیغ کنند و در خفا تبعیض یا تحقیر علیه کسانی که کمتر با دانش به نظر می‌رسند داشته باشند.
در هر مورد، غرور و ریا ذهن و قلب را آلوده می‌کند و رشد و یکپارچگی واقعی را با نیازی سیری‌ناپذیر به تأیید و تحسین دیگران جایگزین می‌کند. واضح شده است که چگونه غرور به یک معیار اجتماعی تبدیل شده است که در آن مردم بی‌چون و چرا ارزش خود را با دستاوردهای خارجی، ثروت، یا جایگاه در رسانه‌های اجتماعی اندازه‌گیری می‌کنند. هنگامی که رضایت شخصی از تلاش‌های خود حاصل می‌شود، غرور افراد را از دیدن کاستی‌هایشان کور می‌کند و نیاز به نمایش کمال را تقویت می‌کند.
ریا یک نقاب است—رفتار یا نگرشی که بر تناقض استوار است. کسانی که این نقاب را به چهره می‌زنند، به دلیل تمایلشان به اتخاذ چهره‌های فاضلانه شناخته می‌شوند در حالی که اعمالشان با ارزش‌هایی که ادعا می‌کنند از آن‌ها حمایت می‌کنند، در تضاد است. این افراد در ظاهر پرورش می‌یابند و به دنبال تحسین یا برتری اخلاقی هستند و در عین حال از یکپارچگی ارزش‌هایی که ادعا می‌کنند، چشم پوشی می‌کنند. حافظه‌ی اخیر کمبودی از مثال‌ها ندارد: رهبران برجسته و شخصیت‌های عمومی از مسئولیت‌های زیست‌محیطی حمایت می‌کنند و در عین حال با جت‌های خصوصی سفر می‌کنند و افرادی که به اهمیت مهربانی و همدلی در اینترنت موعظه می‌کنند، رفتارهای آسیب‌رسان و ناشناس را در پلتفرم‌های اجتماعی از خود نشان می‌دهند. این نمودهای غرور و ریا فرهنگی را آشکار می‌کند که به فضیلت‌های سطحی بها می‌دهد و اغلب از فروتنی و یکپارچگی واقعی که موجب رشد اخلاقی اصیل می‌شود غافل است.
سفر ایمان ما اغلب با گناهان ظریف و خزنده‌ی غرور و ریا آلوده می‌شود—دو نایکی که، هرچند به ندرت به اندازه دیگران قابل مشاهده هستند، می‌توانند مخرب‌ترین اثر را بر زندگی معنوی ما داشته باشند. این ویژگی‌های موذیانه ما را به باور در راست‌کرداری خودمان فریب می‌دهند و در گوش ما نجوا می‌کنند که از نظر فضیلت بالاتر از دیگران ایستاده‌ایم، انگار در برج عاج. از این ارتفاع، ریاکار دیگران را به‌عنوان "ناشایسته‌ها" یا "نادان‌ها" می‌بیند، بی‌توجه به فاصله‌ای که ایجاد کرده‌اند—یک شکاف وسیع آن‌ها را در برتری توخالی منزوی می‌کند و آن‌ها را از ارتباط واقعی و رحمت محروم می‌کند. هنگامی که ریاکاران به این فریب تسلیم می‌شوند، نقابی می‌سازند—نمایشی بیرونی از تقوا که آشفتگی درونی آن‌ها را پنهان می‌کند. در ساخت این نقاب، آن‌ها همچنین "قبری" در اطراف قلبشان می‌سازند که آن‌ها را از فروتنی محافظت می‌کند و مانع از دریافت فیض پروردگار و خالقمان می‌شود.
این مانع معنوی نه‌تنها ما را از دیگران دور می‌کند بلکه ما را در چرخه‌ای از غرور به دام می‌اندازد که مانع ارتباط واقعی با الهی می‌شود. عیسی بارها این گناهان پنهان را مورد خطاب قرار داد، به‌ویژه در تعاملات خود با فریسیان که تقوای ظاهری آن‌ها زندگی درونی فاسد را پنهان می‌کرد. تعالیم پروردگار و نجات‌دهنده‌مان به ما یادآوری می‌کنند که میدان نبرد واقعی ایمان، قلب است و نه اعمال بیرونی که ممکن است تأیید انسان‌ها را به دست آورد.
در یکی از مستقیم‌ترین نکوهش‌های خود، در متی ۲۳:۲۷-۲۸، عیسی فریسیان را نکوهش می‌کند و می‌گوید، "وای بر شما، کاتبان و فریسیان، ریاکاران! زیرا شما مانند قبرهای سفید شده‌اید، که در بیرون زیبا به نظر می‌رسند، اما درونشان پر از استخوان‌های مردگان و تمام ناپاکی‌هاست. همین‌طور شما نیز از بیرون برای مردم راستکار به نظر می‌رسید، اما درونتان پر از ریا و بدی است.” در اینجا، عیسی واقعیت را آشکار می‌کند که اعمال بیرونی راستکاری فریسیان اهمیت کمی داشت هنگامی که زندگی درونی فاسد بود. برای آن‌ها، دین تبدیل به یک نمایش شده بود، عملی که برای تحسین ساخته شده بود نه برای اخلاص و عبادت به پروردگار. و اگرچه ممکن است عناوین آن‌ها را نداشته باشیم، همان وسوسه در زندگی‌های امروزی نیز وجود دارد. حضور در کلیسا، اعمال خیرخواهی، و کلمات پرهیزکارانه بدون روحیه‌ی متواضعانه و محبت‌آمیزی که عیسی از ما خواسته است بی‌معنی هستند.
در قلب غرور، نابینایی نهفته است—یک امتناع از دیدن کاستی‌هایمان یا به رسمیت شناختن وابستگی‌مان به فیض پروردگار و خالقمان. غرور بذرهای بی‌شمار گناهان دیگر را می‌کارد زیرا چشمانمان را بر فروتنی‌ای که عیسی آموخت، می‌بندد. فردی که از غرور رنج می‌برد اغلب قادر به دیدن کاستی‌های خود نیست و از فضیلت خود کاملاً متقاعد شده است. غرور همان نابینایی است که عیسی درباره آن به فریسیان هشدار داد، که فقط تعهد خود را می‌دیدند و نیازشان به فیض پروردگار را نمی‌دیدند.
اگر مراقب نباشیم، حتی بهترین ما، کسانی که با تعهد خدمت می‌کنند، می‌توانند به سرعت در ستایش دیگران گم شوند، متقاعد شوند که در فداکاری خود برای هدفشان بی‌نظیرند و خود را شایسته‌تر از تحسین دیگران بدانند. میل خودمحورانه به دیده شدن، جایگزین فضیلتی شده است که زمانی اصیل بود. آنچه با ایمان و هدف آغاز شد، اکنون به سادگی به تئاتر و نمایش تبدیل شده است.
در مَثَل فریسی و مامور مالیات (لوقا ۱۸:۹-۱۴)، عیسی دو مرد را که برای دعا به معبد می‌آیند، به شدت با هم مقایسه می‌کند. فریسی با غرور دعا می‌کند و برتری خود بر دیگران را اعلام می‌کند و کارهای نیک و رعایت شعائر مذهبی‌اش را طوری فهرست می‌کند که گویی او را مستحق لطف پروردگار می‌کند. در مقابل، مامور مالیات که در جامعه مورد تحقیر است، تنها برای رحمت دعا می‌کند، به گناهان خود اعتراف می‌کند و خود را در برابر خداوند فروتن می‌سازد. عیسی آموزش می‌دهد که مامور مالیات، نه فریسی، با توجیه از آنجا می‌رود. “زیرا هر که خود را برافرازد، فروتن خواهد شد؛ و هر که خود را فروتن سازد، برافراشته خواهد شد.” غرور فریسی باعث شد او باور کند که راستکار است، در حالی که فروتنی مامور مالیات راه را برای لطف پروردگار باز کرد.
این دو رذیلت به هم پیوسته‌اند، زیرا غرور اغلب باعث ریا می‌شود؛ نیاز به حفظ تصویری از راستکاری، عیوب زیرین شخصیت ما را پنهان می‌کند. ریا، یک پوشش فریبنده، زمانی ظاهر می‌شود که ما به دنبال تأیید دیگران از طریق اعمال بیرونی هستیم، در حالی که دگرگونی درونی که پروردگار از ما می‌خواهد را نادیده می‌گیریم. همانطور که این پوشش تظاهر ضخیم‌تر می‌شود، کنار گذاشتن آن سخت‌تر می‌شود؛ ما در حفظ این دروغ گم می‌شویم و لایه‌هایی از فضیلت کاذب را برای پنهان کردن حقیقت درونی بر آن اضافه می‌کنیم. با هر عمل فریب، این نقاب رشد می‌کند و تلاش بیشتری برای حفظ آن لازم است تا زمانی که در تصویری که خودمان ایجاد کرده‌ایم به دام افتیم. دور از اصالت و لطفی که زمانی به دنبال آن بودیم، شهرت بر ایمان اصیل پیشی گرفته است.
در متی ۶:۱-۴، عیسی به پیروانش دستور می‌دهد که ایمان خود را بدون توجه به تایید مردم به کار گیرند و می‌گوید،
"مواظب باشید که صدقه‌تان را پیش مردم به جا نیاورید تا شما را ببینند؛ وگرنه نزد پدر آسمانی‌تان پاداشی ندارید. پس وقتی صدقه می‌دهی، در مقابل خود شیپور نزن، همانطور که ریاکاران در کنیسه‌ها و در کوچه‌ها می‌زنند تا از مردم جلال بگیرند. به راستی به شما می‌گویم که آن‌ها پاداش خود را گرفته‌اند. اما وقتی صدقه می‌دهی، نگذار دست چپت بداند که دست راستت چه می‌کند؛ تا صدقه‌ات در پنهانی باشد، و پدر تو که در پنهانی می‌بیند، آشکارا تو را پاداش خواهد داد."
(متی ۶:۱-۴)
اینجا، عیسی پیروان خود را به انجام کارهایی با انگیزه‌های پاک فرا می‌خواند، نه به دنبال تحسین انسان‌ها بلکه به دنبال تایید پروردگار. زمانی که ما فقط در پی ستایش ظاهری هستیم، پروردگار را خدمت نمی‌کنیم بلکه غرور خود را خدمت می‌دهیم. این ریا دوباره خطرناک است، زیرا هم دیگران و هم خودمان را فریب می‌دهد و ما را به باور به نقاب راستکاری‌مان سوق می‌دهد، در حالی که زندگی درونی‌مان بدون تغییر باقی می‌ماند.
ما باید به فراخوان زندگی توأم با فروتنی و اصالت گوش فرا دهیم. تعالیم عیسی ما را به مواجهه با گناهان پنهان در قلب‌های خود سوق می‌دهد. غرور چشم‌های ما را به نیازمان به فیض پروردگار می‌بندد، در حالی که ریا به ما امکان می‌دهد پشت اعمال پرهیزکاری پنهان شویم. اما ایمان واقعی به نمایش‌های بیرونی متکی نیست بلکه به قلبی که از عشق و رحمت پروردگار دگرگون شده است. در امثال ۱۶:۱۸ می‌خوانیم، “غرور پیش از سقوط می‌آید، و روح متکبر پیش از افتادن.” بگذارید این آیه برای همه ما هشداری باشد: راه غرور و ریا به تکبر و تباهی معنوی منتهی می‌شود. اما از طریق فروتنی، توبه، و آرزوی صادقانه برای دگرگونی، می‌توانیم با قلبی باز به پروردگار نزدیک شویم و آماده برای تجدید شویم.
از شما می‌خواهیم که برای تایید دیگران زندگی نکنید بلکه برای پروردگاری که فراتر از نقاب‌هایی که می‌زنیم را می‌بیند. راستکاری واقعی در اعمال فروتنانه یافت می‌شود که توسط دیگران دیده نمی‌شود اما برای پروردگار عزیز است. امیدواریم که در روح مامور مالیات تجسم یابیم، با فروتنی به دنبال رحمت باشیم، نه مانند فریسی که در غرور ایستاده است. در جستجوی پروردگارمان، به یاد داشته باشیم که او ارزش بیشتری برای قلبی که به دنبال دگرگونی است قائل است تا هر ظاهر بیرونی. با کنار گذاشتن غرور و پذیرفتن فروتنی، می‌توانیم به پروردگار نزدیک‌تر شویم و مطمئن باشیم که لطف او بزرگتر از هر نقابی است که ممکن است بسازیم.
به اشتراک گذاشتن برکت
از اینکه امروز وقت خود را با ما در تأمل سپری کردید سپاسگزاریم. با به رسمیت شناختن دست خداوند در همه چیز، هم در برکات و هم در چالش‌ها، می‌توانیم در ایمان رشد کنیم و با قلبی پر از شکرگزاری زندگی کنیم. اگر این دعا شما را برکت داده است، از شما دعوت می‌کنیم که آن را با دیگران که نیاز به استراحت و آرامش دارند به اشتراک بگذارید. بیایید با انتشار پیام صلح او، به یکدیگر در جستجوی تجدید روحانی حمایت کنیم.
ما همچنین از افکار و درخواست‌های دعای شما استقبال می‌کنیم زیرا همچنان به ساختن یک جامعه متمرکز بر ایمان، عشق و هدف ادامه می‌دهیم. برای دریافت دعاهای ماهانه بیشتر مانند این، در خبرنامه ما مشترک شوید و متصل بمانید. برای حمایت از خدمت ما، کمک به Sanctum of the Redeemer را در نظر بگیرید تا همچنان غذای روحانی را به جامعه خود ارائه دهیم.
با هم، بیایید به سمت تأمل عمیق‌تر و آرامش در خداوند پیش برویم. باشد که در حکمت و نور گام بردارید، همیشه با حقیقت او هدایت شوید. به نام عیسی، خداوند و نجات‌دهنده ما.
